Rezydencja na dawnym Okole, czyli historia budynku przy ul. Kanoniczej

 

 

 

Budynek przy ulicy Kanonicznej w obecnej postaci odbiega od formy, jaką otrzymał w XVI wieku, gdy został wzniesiony. Był wówczas jedną z pionierskich budowli rezydencjonalnych renesansowej Polski. Wzniósł go ze swoich funduszy kanonik krakowski Samuel Maciejowski, do którego należała też awangardowa willa na Prądniku Białym (1547 r.), zbudowana, gdy osiągnął godność biskupa krakowskiego. Obydwa budynki sytuują Maciejowskiego między największymi humanistami i mecenasami polskiego Złotego Wieku. 

 

 

 

Nim przystąpimy do prezentacji historii budynku przy ulicy Kanoniczej, omówmy pokrótce dzieje tego miejsca od czasów pierwszych Piastów do XIV wieku. Relikty z odległych nawet okresów dziejowych, choćby i nikłe, zwykle bowiem mają wpływ na postać powstających w owym miejscu budowli. 

 

Południowo-zachodnia część Starego Krakowa, gdzie znajduje się dom, była w czasach przedlokacyjnych związana z Okołem, podwawelską osadą służebną, zamkniętą od północy nieczytelną już dzisiaj linią fortyfikacji przebiegających w pobliżu obecnej ulicy Poselskiej. Od wschodu i zachodu ograniczał osadę wyraźny do dziś, a znacznie wyższy w czasach wczesnego średniowiecza, uskok terenu, opadający stromo ku podmokłym terenom zalewowym Wisły, Prądnika i Rudawy. Okół zamieszkiwała ludność rzemieślnicza i zapewne drużyna książęca, z której wywodziły się późniejsza warstwa szlachecka i rody feudalne. Najstarsze ślady osadnictwa na tym terenie pochodzą z przełomu wieków VIII i IX. Zabudowa mieszkalna była wyłącznie drewniana. Drewno stanowiło też główny budulec umocnień obronnych. W drugiej ćwierci XIV wieku została podjęta próba wprowadzenia na Okole regulacji urbanistycznej. Z tego czasu pochodzą układ komunikacyjny, jak i niewidoczne dzisiaj relikty sukiennic. 

 

Pierwszą budowlą mieszkalną w części murowaną był na Okole gródek Konrada Mazowieckiego, wzniesiony w pobliżu ówczesnego ujścia Rudawy do Wisły, prawdopodobnie w latach 1241‒1243. Jego pozostałości przetrwały na terenie dawnego klasztoru karmelitów przy zachodnim krańcu ulicy Poselskiej (obecnie Muzeum Archeologiczne przy ulicy Senackiej 3). W chwili przyłączenia Okołu do Krakowa lokacyjnego w drugiej ćwierci XIV wieku pierwsze murowane domy przy ulicy Kanoniczej, należące zapewne do członków kapituły katedralnej, były niewielkie, jednopiętrowe, z jednym pomieszczeniem na każdej kondygnacji. Usytuowane w pewnych odstępach, sąsiadowały prawdopodobnie z zabudową drewnianą. W końcu wieku XIV stało przy Kanoniczej jedenaście murowanych domów, należących do kapituły oraz znajdowała się tu pewna liczba budynków mieszkalnych, pozostających własnością rycerstw. Z czasem zostały one przez kanoników wykupione. 

 

 

 

Do dóbr kapitulnych należał dom Zbigniewa, dziekana kapituły wawelskiej. Piętnastowieczny historiograf Jan Długosz scharakteryzował go następująco: budynek położony „ab acie et ultima per Sbigneum decanum crac. a fundamentum murata” (usytuowany na rogu, ostatni z domów kanoniczych licząc od Wawelu, wzniesiony „z gruntu” kosztem dziekana Zbigniewa). Dom przylegał do jednej z domniemanych baszt dawnego gródka Konrada Mazowieckiego i leżał mniej więcej w połowie długości północnego skrzydła obecnego budynku przy ulicy Kanoniczej 1. Alternatywną wersją jego kształtu mogło być połączenie przebudowanej do celów nieobronnych baszty i dodanie do niej nowego budynku. 

 

Istnienie domu dziekana Zbigniewa zostało potwierdzone źródłowo w 1369 r. Należy zaznaczyć, że budynek został wystawiony pośrodku ulicy lokacyjnego Okołu; z racji położenia można ją nazwać Protosenacką (była znacznie szersza od obecnej Senackiej i łączyła się z rynkiem okolskim). Zabudowa prywatna na ulicy — terenie podlegającym jurysdykcji miejskiej — była przedsięwzięciem trudnym ze względów prawnych, podjętym prawdopodobnie po upadku efemerycznego miasta na Okole. 

 

Być może kanonia została zniszczona podczas wielkiego pożaru ulicy Kanoniczej w 1455 r. W pierwszej ćwierci XVI w. rozpoczął się proces przekształceń architektonicznych na Kanoniczej, inspirowanych przebudową Wawelu. Pierwsze kanonie zmodernizowano już na początku stulecia (dom Erazma Ciołka pod nr 17), ale były to zmiany z punktu widzenia stylowego powierzchowne, sprowadzające się do nakładania nowożytnych dekoracji na średniowieczne struktury. Dopiero czwarta dekada XVI wieku przyniosła rozwiązania w pełni renesansowe czy szerzej, humanistyczne. 

 

 

 

 

Pierwszą w pełni nowożytną realizacją była właśnie przebudowa (a raczej budowa od fundamentów, z włączeniem starszych reliktów) siedziby Samuela Maciejowskiego. Maciejowski zaczął ją budować wkrótce po otrzymaniu godności kanonika w 1530 r. (trzeba dodać, że był to tytuł w strukturze duchownej prestiżowy i związany z poważnymi apanażami). Przed 1535 r. dom stał już wykończony. 

 

Był wyjątkowy, przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze wzniesiono go na terenie dawnej ulicy publicznej, co nie zdarzało się często (być może, by korzystnie dla siebie załatwić sprawę, Maciejowski użył wpływów jako dworzanin Zygmunta I). Po drugie, był pierwszą — jak powiedziano — w pełni renesansową budowlą mieszkalną w Krakowie. Jej nowatorstwo wyrażało się w regularnym, ściśle symetrycznym układzie wnętrz. Na pierwszym piętrze znajdował się zespół trzech reprezentacyjnych pomieszczeń powiązanych z galerią od strony dziedzińca, wspartą na kolumnowych arkadowaniach parteru (w XIX wieku zamurowaną, a w latach 80. XX wieku częściowo odsłoniętą). Galeria łączyła się z zewnętrznymi schodami, do których dojście z ulicy prowadziło przez szeroką sień. 

 

Dom Samuela Maciejowskiego był według znawców architektury mieszkalnej budowlą o wybitnych wartościach artystycznych. Jego budowę przypisuje się warsztatowi Bartłomieja Berrecciego, twórcy kaplicy Zygmuntowskiej. Z racji dużej szerokości (20 metrów) budynek miał imponujący dach, który czynił go akcentem dominującym w krajobrazie ulicy Kanoniczej, zwłaszcza że stał na narożniku. Niestety, nie dochowała się żadna informacja o dekoracji, czyli rzeźbach architektonicznych i malaturach, a jedynym świadectwem okazałości i splendoru siedziby kanonika są wspomniane kolumny. 

 

 

 

Późniejsze zmiany rezydencji Maciejowskiego znane są jedynie w ograniczonym stopniu. Po połowie XVI wieku kontynuowano prace budowlane, wznosząc m.in. mury graniczne od strony sąsiadów. Być może zmodernizowano front (zachował się kamienny filar międzyokienny na pierwszym piętrze). Później prowadzono mniejsze modernizacje, polegające na zmianach dekoracji i odświeżeniu wyglądu. W drugiej połowie XVII wieku wymieniono obramienia okienne na uszate, mniejsze niż pierwotne (w XVI wieku były to zapewne czworo- lub sześciodzielne okazałe kamienne oprawy okienne, jakich jeszcze kilka przetrwało na Kanoniczej). Kolejna modernizacja, przed 1764 r., zaznaczyła się wprowadzeniem rokokowych malatur z tłem w kolorze różowym i aplikacjami w typie rocaille, ukazanymi w manierze iluzjonistycznej. 

 

Być może z czasu tej odnowy pochodzi portal bramy wjazdowej — efektowne dzieło późnego baroku, jedno z najlepszych tego rodzaju w Krakowie. Półkolisty profilowany łuk, stanowiący oprawę otworu bramnego, ujęty jest rozbudowaną konstrukcją w typie tzw. edikuli, złożonej z ustawionych skośne pilastrów, w których górnej części znajdują się atlanty, dźwigające nadproże w kształcie oślego łuku. 

 

Wśród kanoników mieszkających w pałacu należącym niegdyś do Maciejowskiego, można wymienić Łukasza Dąbskiego (+ 1665 r.), tłumacza z języka włoskiego. 

 

Po trzecim rozbiorze (1795 r.) — po półtorarocznym pobycie w Krakowie Prusaków — na trwale zainstalowali się w mieście Austriacy. Za ich sprawą duchowna posiadłość w narożniku ulic Kanoniczej i Poselskiej zmieniła właściciela. Budowlę przejęła administracja austriacka. Habsburska biurokracja była niepomiernie bardziej rozbudowana niż dawna polska i na swoje potrzeby zajmowała wykupione lub zasekwestrowane budynki. Wśród nich znalazła się zabudowa mieszkalna ulicy Kanoniczej, do tej pory należąca niemal wyłącznie do kapituły. Wśród przejętych przez Austriaków domów kanoniczych był też dawny pałac Samuela Maciejowskiego. 

 

Od zachodu sąsiadował z nim przekształcony na więzienie zlikwidowany klasztor karmelitów, także zajęty przez Austriaków. Skutkowało to połączeniem obydwu budowli. Od tej pory związki funkcjonalne między dawną kanonią a byłym klasztorem były ścisłe. Od frontu znajdował się „sąd karzący”, z tyłu wspomniane więzienie (das k.k. Kriminal Gericht und Arreste). 

 

 

 

 

Senat Rzeczpospolitej Krakowskiej (1815–1846) utrzymał funkcję wprowadzaną przez Austriaków (budynku nie oddano duchowieństwu). W 1821 r. przeniesiono tu urząd śledczy z pałacu Pod Krzysztofory; z czasem jego nazwa — Inkwizytoriat — przyjęła się na określenie dawnej rezydencji kanoniczej. Nad obramieniem bramy wejściowej od ulicy Kanoniczej umieszczono między atlantami godło Rzeczpospolitej i stosowny napis, do dziś istniejący. Nazwa Inkwizytoriat, rozumiana w naszych czasach opacznie, jako miejsce okrutnych praktyk prokuratorów kościelnych dawnych czasów, dała asumpt do nazwania kawiarni funkcjonującej do niedawna w piwnicach właśnie mianem „Inkwizytora” i opatrzenia jej godłem, wywieszonym na fasadzie, z okazałym toporem masarskim, co miało zachęcać (w zamyśle właścicieli) do odwiedzin tego miejsca. 

 

W 1841 r. przebudowano oficynę od ulicy Senackiej, nadając elewacji charakter więzienny, z małymi okratowanymi oknami (zachowanymi do dzisiaj). Obok biur od strony podwórza, w oficynie na parterze i na pierwszym piętrze znajdowały się pomieszczenia dla „inkwizytorów” (śledczych) i cele dla zasądzonych oraz pozostających w śledztwie. 

 

Austriacy, którzy w czasie pierwszego pobytu w Krakowie (1797–1809) nie zmienili formy budynku (przy zmianie jego funkcji), przekształcili go niedługo po ponownym wkroczeniu do miasta (1846 r.). Przed 1854 r. wedle projektu Augusta Plasqude zbudowano drugie piętro i zmieniono układ wnętrz. Budynek został pozbawiony cech wczesnonowożytnych (zamurowano loggię arkadową) i barokowych, oszczędzono jednak portal z atlantami. Podobnie jak na początku XIX wieku, tak po przebudowie gmach był siedzibą sądu karnego. Na fasadzie pojawiły się austriackie emblematy o charakterze urzędowym — godło państwowe (dwugłowy czarny orzeł) i stosowny napis: „C.k. Sąd Krajowy dla spraw karnych” (najpierw po niemiecku, po 1866 r. w języku polskim). 

 

W strukturze austriackiego sądownictwa sądy były ściśle związane z zakładami karnymi. Budynek przy Kanoniczej poprzedzał właściwe więzienie, mieszczące się w dawnym klasztorze karmelitów („więzienie św. Michała”), jakkolwiek w jego skrzydle północnym też znajdowały się cele, w tym wypadku jednak związane ze śledztwem. 

 

Więzienny epizod w dziejach dawnego pałacu Samuela Maciejowskiego trwał ponad półtora wieku. W 1954 r. więzienie św. Michała zlikwidowano, gmach pokarmelitański przekazano Muzeum Archeologicznemu, dawna kanonia została przeznaczona do innych celów, między innymi przez pewien czas znajdował się tu jeden z oddziałów Wojewódzkiego Archiwum Państwowego (obecnie Archiwum Narodowe). 

 

W 1980 r. przystąpiono do gruntownego remontu, poprzedzonego badaniami architektonicznymi (Waldemar Niewalda, potem Sławomir Kruczek). Prace prowadzono dziesięć lat, według projektu Janusza Ziembińskiego, zmienianego w trakcie realizacji z racji dokonywanych odkryć. Modernizacja nie zmieniła elewacji, natomiast wnętrza przekształcono, z intencją powrotu do stanu z XVI wieku, przy koniecznych jednak modyfikacjach. Prace ukończone w 1989 r. finansowano ze środków Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa oraz dotacji miasta Bergkamen w Nadrenii. 

 

__________________

Dr hab. Waldemar Komorowski jest historykiem sztuki, kierownikiem Pracowni Ikonografii Krakowa w Muzeum Narodowym w Krakowie. Wykłada na Podyplomowych Studiach Konserwacji Zabytków Architektury i Urbanistyki na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej (zajęcia odbywają się głównie w budynku przy ulicy Kanoniczej 1). Członek zarządu Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. 

 

Śródtytuły pochodzą od redakcji „Naszej Politechniki”.

 

 

Na zdjęciach,1) Kanonicza 1 – widok od strony skrzyżowania ulic Kanoniczej i Senackiej; 2) najstarsza, średniowieczna część budynku – piwnica pod skrzydłem od ulicy Senackiej; 3) sień, część zachodnia – portal dawnego wyjazdu na podworzec i kolumny arkadowego ganku, pochodzące z czasów budowy pałacu Samuela Maciejowskiego; 4) portal bramy wjazdowej z ulicy Kanoniczej, trzecia ćwierć XVIII wieku; 5) elewacja północna z oknami dawnego aresztu śledczego / fot. Jan Zych